Geçenlerde arkadaşlarımızla yaptığımız sohbette
toplum içindeki bireylerin davranışlarının nasıl değiştiğini ? niye değiştiğini ? eskiden nasıl olduğunu ? genelde eski ile yeni arasındaki farklılıkları , bireyler arasındaki iletişimsizliği konuşma fırsatımız olmuştu. Derinlemesine konuşamasak da üstüne düşünecek vaktim oldu. Kendi çocukluğumda gördüğüm toplumsal ve bireysel yaşamdan nasıl uzaklaştığımızı , toplum içinde yalnızlaşan bireyler olmaya başlayıp, kötüye doğru gidişatın içinde akıntıya kapılıp sürüklenmenin ağırlığını daha da hissettim.
Aile içinde bile bireylerin konuşmadan yalnız kalması veya farklı uğraşlar içinde vakit geçirmelerinin sebebi, değişen yaşam şartları , koşulları veya teknolojik gelişmelerin bize sunduğu bağımlılıklar mı ? Ne kadar çabalasak da toplum içinde , toplumun en küçük çekirdek yapısı ailede bile ıssız yaşamlar içindeyiz. Peki her şeyden uzak ,ıssız bir ada da tek başınıza kalsanız bundan daha mı iyi olur daha mı kötü olur ? Hangi birimizin aklına gelmemiştir ıssız bir ada da tek başına olmak.Yanında hiç kimse ve hiç bir şey olmadan yaşamak , yaşayabilmek. Aslında şuanda sürdürülen çoğu yaşamların ıssız bir adaya düşmekten ne farkı var ?
Toplum içinde yalnızlık... Göz göze gelmekten , paylaşmaktan, yardımlaşmaktan, sevmekten uzaklaşan bireysel ve toplumsal hayatın kırıntılarıyız. Çıkarcı , ezici , egolu , fırsatçı , yalancı , olduğun gibi değil , olmak istediğin gibi kendini gösterdiğin , yaşamın , ıssız yaşamın yalancı oyuncuları değil miyiz ?
Yalnız insan deli rüzgar
Ne zevk alır ne haz verir
Dokunduğu küldür uçar
Sunduğu tozdur silinir. -Alıntı -
Alper Pamir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder