Şu ara zamanım bol olduğu için sık sık dışarıda vakit geçiriyorum.Toplu taşıma araçlarını kullanmayı, mümkünse yürümeyi tercih ediyorum. Özellikle araba veya toplu taşıma araçlarından birinde iseniz etrafınızı seyredip gözlem pek yapamıyorsunuz.Ben yürürken, araçla önünden bin kere geçtiğim sokak , meydan , yolun etrafında , çevresinde '' neler varmış '' dedirtecek anlar yaşıyorum. Ama en çok kulaklığımdan gelen müziğin sesini sonuna kadar açarak kalabalığın içine dalmak, son zamanlarda yapmayı alışkanlık haline getirdiğim bir davranışım olmaya başladı. Kalabalığın içinde kaybolmak , müziğin kulaklarıma gelen hoş tınısı ile beraber her şeyden uzaklaşmak.Garip bir duygu kalabalığın içinde bir bütün halinde iken yalnızlık...Kendi düşüncelerinden sıyrılıp insanları izlemek, koşuşturmalarına bakıp yorumlar yapmak, nereye giderler, ne yaparlar, ne düşünürler, ne durumdalardır diye içinden geçirmek, terapi gibi geliyor insana. Kalabalığın içinde geçirdiğim o vakitler sanki kuşbakışı onların üzerinde geziniyormuş , akıllarını okuyormuş hissi veriyor bana. Hayatın o akıcı hızını gözlemlemek insanın kendisine şu soruyu sormasına sebep oluyor. '' Bunca telaşın bizden alıp götürdüğünü yerine koymak mümkün mü ? ''
Ben geriye baktığımda bu hayatın, stresli yaşamın benden çok şeyler alıp götürdüğünü görüyorum. Geçirdiğim senelerde çok farklı olabilirmişim. Hayatı çok umursamamak , sahiplenmemek lazımmış.
Aldıklarını geri vermesi veya bizim yerine koymamız zaman açısından mümkün değil. Ama kalan zamanını farklı değerlendirmek insanın elinde.
'' Hayata farklı bak, zamanın ne getireceği belli olmaz ''
Alper PAMİR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder